Tijdens je stage probeer je altijd zo veel mogelijk in je op te nemen. Je komt soms ogen en oren tekort om alles wat er binnen en buiten je lokaal gebeurt waar te nemen.
Zo gaf mijn lieve stagepartner afgelopen woensdag les aan een LWOO groep. Was 'ie net begonnen, iedereen eindelijk rustig en gefocust (tja het is wat zo'n nieuwe 'meester'), vliegt er plots met een enorm lawaai een goed gevulde vuilnisbak met deksel en al het lokaal in. Waarbij de deur praktisch uit de sponning wordt geslagen. Iedereen in rep en roer: "Wat was dat?!" Sommigen vlogen van schrik drie meter de lucht in, begonnen te roepen en als er gordijnen gehangen hadden, weet ik zeker dat ze niet veilig geweest waren. Gelukkig stond net iedereen bij de piano en vielen er geen gewonden :).
Daar sta je dan als beginnend docent. Zie ze maar eens te kalmeren... Stagementor, stagepartner en ik (alle drie natuurlijk ook geschrokken van dit voorval) deden ons best om iedereen weer een beetje rustig te krijgen en dat lukte na enige moeite ook. Gelukkig kent dit verhaal een goed einde: stagementor heeft de dader gezien en in de kraag gevat en stagepartner heeft een goeie les gegeven; erg knap! En ik, ik stond met al mijn zintuigen waar te nemen, ik kwam ogen en oren tekort. Ben benieuwd wat de volgende les ons brengt...
dinsdag 30 maart 2010
donderdag 11 maart 2010
Vragen
Even lekker keuvelen op m'n blog...
De afgelopen paar weken zijn er een aantal vragen naar voren gekomen. Waaronder muzikale vragen zoals bijvoorbeeld:
Waar ligt de grens tussen compositie en improvisatie: componeer je nu altijd vanuit improvisatie? (Het antwoord op deze vraag heb ik trouwens nog niet... dus mocht je een eureka momentje hebben en precies weten hoe het zit, laat het horen!)
Maar ook persoonlijke vragen. Ik merk dat tijdens de Opleiding Docent Muziek in Utrecht, je jezelf constant tegenkomt. Niet alleen als je je niet lekker voelt, er veel werk verzet moet worden en je stiekem snakt naar een vrij dagje. Je komt jezelf ook steeds tegen bij bijna alle opdrachten die je moet maken. Er zit altijd wel iets van jezelf in. Deze opdrachten worden dan uitgebreid door jezelf en door anderen gereflecteerd, kortom het is soms net alsof je in een ruimte vol spiegels loopt. Nu klinkt dit vrij dramatisch en enigszins negatief (dat kan ook het geval zijn), maar over het algemeen is het juist heel fijn. Je wordt enorm bewust van jezelf; het is een grote leerschool.
Zo kwam ik laatst een vrij heftig stukje tekst tegen over het stellen van (persoonlijke)vragen:
Vragen die je tijd kunnen kosten,
onrustig kunnen maken,
vragen die alles kunnen ontregelen.
De laatste, de meest vitale,
de meest beslissende vragen.
Wat beweegt je? Waarvoor leef je?
Waarin schuilt je geluk? Wie ben je?
Dat is de vraag. In welke mate ben je mens,
medemens, medeschepsel?
Ontloop ze niet. Je ontloopt jezelf.
Langzaam vervaagt je gezicht.
Langzaam vervluchtig je.
Stel die vragen.
Ga erop in.
Neem jezelf serieus.
Nu klinkt dit gelijk weer vrij groots, maar ergens is het toch goed om die vragen te stellen denk ik. Persoonlijk ben ik niet van mening dat je gezicht gelijk vervaagt en je direct jezelf ontloopt wanneer je die vragen (nog) niet wil stellen of (nog) niet weet te beantwoorden.
Ik ben van mening dat alles op z'n tijd komt. Ook vragen, van welke aard dan ook.
De afgelopen paar weken zijn er een aantal vragen naar voren gekomen. Waaronder muzikale vragen zoals bijvoorbeeld:
Waar ligt de grens tussen compositie en improvisatie: componeer je nu altijd vanuit improvisatie? (Het antwoord op deze vraag heb ik trouwens nog niet... dus mocht je een eureka momentje hebben en precies weten hoe het zit, laat het horen!)
Maar ook persoonlijke vragen. Ik merk dat tijdens de Opleiding Docent Muziek in Utrecht, je jezelf constant tegenkomt. Niet alleen als je je niet lekker voelt, er veel werk verzet moet worden en je stiekem snakt naar een vrij dagje. Je komt jezelf ook steeds tegen bij bijna alle opdrachten die je moet maken. Er zit altijd wel iets van jezelf in. Deze opdrachten worden dan uitgebreid door jezelf en door anderen gereflecteerd, kortom het is soms net alsof je in een ruimte vol spiegels loopt. Nu klinkt dit vrij dramatisch en enigszins negatief (dat kan ook het geval zijn), maar over het algemeen is het juist heel fijn. Je wordt enorm bewust van jezelf; het is een grote leerschool.
Zo kwam ik laatst een vrij heftig stukje tekst tegen over het stellen van (persoonlijke)vragen:
Vragen die je tijd kunnen kosten,
onrustig kunnen maken,
vragen die alles kunnen ontregelen.
De laatste, de meest vitale,
de meest beslissende vragen.
Wat beweegt je? Waarvoor leef je?
Waarin schuilt je geluk? Wie ben je?
Dat is de vraag. In welke mate ben je mens,
medemens, medeschepsel?
Ontloop ze niet. Je ontloopt jezelf.
Langzaam vervaagt je gezicht.
Langzaam vervluchtig je.
Stel die vragen.
Ga erop in.
Neem jezelf serieus.
Nu klinkt dit gelijk weer vrij groots, maar ergens is het toch goed om die vragen te stellen denk ik. Persoonlijk ben ik niet van mening dat je gezicht gelijk vervaagt en je direct jezelf ontloopt wanneer je die vragen (nog) niet wil stellen of (nog) niet weet te beantwoorden.
Ik ben van mening dat alles op z'n tijd komt. Ook vragen, van welke aard dan ook.
Abonneren op:
Posts (Atom)
