Ik ben de koning, zei de koning tegen de trompet.
Speel iets voor mij!
De trompet gaf geen enkel geluid.
Ik beveel het je, zei de koning.
De trompet bleef stil.
Toen pakte de koning de trompet op en blies er voorzichtig in.
De trompet gaf een zacht geluid.
Aha, zei de koning. Hij keek naar de trompet.
Jij wilt dus liever niet alleen spelen, zei hij.
Hij dacht even na.
Nou, voor mijn part, zei hij en haalde diep adem.
Janisch - De koning en de zee
X, I love you!
zondag 14 november 2010
zondag 17 oktober 2010
Stumbled across this one
Ik trok een streep:
tot hier,
nooit ga ik verder dan tot hier.
Toen ik verderging
trok ik een nieuwe streep,
en nog een streep.
De zon scheen
en overal zag ik mensen,
haastig en ernstig,
en iedereen trok een streep
iedereen ging verder.
Toon Tellegen
Toon Tellegen
zondag 6 juni 2010
Zuiver stemmen
Niet uitermate origineel, maar graag wil ik het even hebben over klassieke muziek en hoe vreselijk men dat tegenwoordig vindt. Toch knap dat Andre Rieu dan al jaren muziekexportartikel nummer 1 is van Nederland. Zo impopulair is die muziek dus helemaal niet. Van gekleurde homoseksuelen tot uitgezakte Postcodeloterij-spelers, via platina blonde barbies tot grijskuiven, een zeer gemêleerd publiek geniet van Rieu en zijn gefiedel. Op vakantie in Australië en Aboriginal muziek kopen? Dan moet je goed kijken tussen alle platen van ‘de man met de viool’. Klassieke muziek is niet hot? Wat een geblaat. Dat zou moeten betekenen dat wanneer een muziekstijl onder een bepaalde leeftijdscategorie niet ‘hot’ is, het direct uitgestorven en doods is: dat zou erop neerkomen dat geen enkele muziekstijl ‘heet’ is. Muziek als the Beatles, MJ en Sineke (goed, misschien hebben we een uitzondering op de regel), zou dan dus allang niet meer moeten zijn.
Muziek is kunst en kunst is tijdloos en zou dus niet uit moeten kunnen sterven.
Daar zit echter een klein probleem: muziek moet wel de mogelijkheid krijgen om gehoord te worden. Daar wil ik graag even iets over zeggen: tegenwoordig zijn kunst en cultuur, dus ook muziek, schijnbaar niet meer belangrijk. Sommige politieke partijen zouden graag alle subsidies afschaffen. Dan is muziek in ons kikkerlandje - behalve dan in Wo_Men_At_Work waar je echt je gehoorbescherming nodig hebt vanwege de decibellen - niet meer hoorbaar. Stel je dat eens voor, een land zonder muziek… Dat zou betekenen dat, mocht je ooit de behoefte hebben om naar mijnheer Rieu te gaan om lekker mee te deinen, je eerst de bush van Australië moet bedwingen.
Wel kunst en cultuur in eigen land? Stem verstandig en nee, we hebben het hier niet over de snaren van de viool van Rieu.
Bronnen:
Partij programma van de PVV, zie pagina 35: http://www.pvv.nl/images/stories/Webversie_VerkiezingsProgrammaPVV.pdf
Buma Cultuur, exportprijs voor Andre Rieu: http://www.bumacultuur.nl/nl/page/activiteiten/prijzen
En natuurlijk onze reader: voortgezet onderwijs I, HDM 2-1-03 STG 2-1-02
En natuurlijk onze reader: voortgezet onderwijs I, HDM 2-1-03 STG 2-1-02
woensdag 2 juni 2010
(Mijn) student zijn
Hoe steiler, moeilijker en langer de weg naar het allerhoogste topje van die immense berg, hoe mooier dat fabuleuze uitzicht is. - een quote van Mirjam en een waarheid als een koe lijkt me zo -
Hoewel het af en toe toch lekker is een skilift naar boven te pakken, ook al ben je je dan misschien minder bewust van het uitzicht. Je valt, staat op, valt weer en krabbelt vervolgens weer dapper overeind... zo blijft dat doorgaan. Is dat moeilijk? Ja. Kost dat energie? Bergen (om maar even in die termen te blijven). Leer je er wat van? Heel veel zelfs.
Soms kunnen dingen je echt uit het veld slaan. Je bent boos, verdrietig, teleurgesteld, het doet pijn: je valt. Vervolgens probeer je voorzichtig of alle vitale onderdelen nog werken, je krabbelt spiertje voor spiertje weer overeind. Je roept of schreeuwt wellicht een keer flink, laat een traan over je wang rollen, krijgt een troostende knuffel en grijpt vervolgens je strijdbijl weer op. Jij bent in het hier en nu, je haalt diep adem en gaat met een extra blauwe plek de strijd weer aan. Welke strijd dat is en of dat überhaupt een strijd is... dat valt nog te bezien, maar ze krijgen je niet klein.
Hoewel het af en toe toch lekker is een skilift naar boven te pakken, ook al ben je je dan misschien minder bewust van het uitzicht. Je valt, staat op, valt weer en krabbelt vervolgens weer dapper overeind... zo blijft dat doorgaan. Is dat moeilijk? Ja. Kost dat energie? Bergen (om maar even in die termen te blijven). Leer je er wat van? Heel veel zelfs.
Soms kunnen dingen je echt uit het veld slaan. Je bent boos, verdrietig, teleurgesteld, het doet pijn: je valt. Vervolgens probeer je voorzichtig of alle vitale onderdelen nog werken, je krabbelt spiertje voor spiertje weer overeind. Je roept of schreeuwt wellicht een keer flink, laat een traan over je wang rollen, krijgt een troostende knuffel en grijpt vervolgens je strijdbijl weer op. Jij bent in het hier en nu, je haalt diep adem en gaat met een extra blauwe plek de strijd weer aan. Welke strijd dat is en of dat überhaupt een strijd is... dat valt nog te bezien, maar ze krijgen je niet klein.
zondag 25 april 2010
hoop, hoop, hoop
Afgelopen woensdag hebben we een poëzieproject, 'HOOP', gehad met alle B1 klassen van het Oosterlicht (LWOO en VMBO klassen). Het was een behoorlijke klus, hard werken, veel geduld hebben, maar uiteindelijk staat er dan ook echt wat. Heb een hilarisch leuke avond gehad! Wat zijn die leerlingen toch allemaal lekker direct en 'echt'. Met een dikke glimlach vol trots heb ik gezien hoe goed ze waren.
De leerlingen lieten zich niet uit het veld slaan en gingen, soms met de nodige tegenzin, door met wat ze moesten doen. Ook al stond er dan een te gedreven, alleen aan zichzelf denkende veel te dramatische dramadocent (die ook nog eens alle 'regels' van het lesgeven aan z'n laars lapte, zodat er werkelijk niemand meer naar hem luisterde). Hij was trouwens ook degene die voor het nodige gegniffel zorgde bij de stagiaires...
Ook de leerlingen zorgden voor leuke momenten: een paar jongens die op het podium een rap stuk staan te doen en middenin naar de coulissen roepen "of 'ie nog een keertje aan mag?!" bijvoorbeeld, of meiden die tijdens hun dans contact met je hebben, terwijl je in de coulisse staat, om vervolgens zwaar tevreden -met een glimlach van oor tot oor- het podium af te stormen, je een high-five te geven en allemaal door elkaar te roepen dat ze het tof vonden.
Daarnaast was het proces dat alle leerlingen doormaakten erg interessant om te zien. Een dag vol leerzaamheden dus. De leerlingen hebben echt gestraald op het podium en na een lange dag kunnen we concluderen dat er een hoop gebeurd is, we een hoop werk verzet hebben, dat er echt nog hoop is en dat 'hoop' zelf ook geslaagd is.
En nu hoort er iets te komen als 'en ze leefden nog lang en gelukkig'.
De leerlingen lieten zich niet uit het veld slaan en gingen, soms met de nodige tegenzin, door met wat ze moesten doen. Ook al stond er dan een te gedreven, alleen aan zichzelf denkende veel te dramatische dramadocent (die ook nog eens alle 'regels' van het lesgeven aan z'n laars lapte, zodat er werkelijk niemand meer naar hem luisterde). Hij was trouwens ook degene die voor het nodige gegniffel zorgde bij de stagiaires...
Ook de leerlingen zorgden voor leuke momenten: een paar jongens die op het podium een rap stuk staan te doen en middenin naar de coulissen roepen "of 'ie nog een keertje aan mag?!" bijvoorbeeld, of meiden die tijdens hun dans contact met je hebben, terwijl je in de coulisse staat, om vervolgens zwaar tevreden -met een glimlach van oor tot oor- het podium af te stormen, je een high-five te geven en allemaal door elkaar te roepen dat ze het tof vonden.
Daarnaast was het proces dat alle leerlingen doormaakten erg interessant om te zien. Een dag vol leerzaamheden dus. De leerlingen hebben echt gestraald op het podium en na een lange dag kunnen we concluderen dat er een hoop gebeurd is, we een hoop werk verzet hebben, dat er echt nog hoop is en dat 'hoop' zelf ook geslaagd is.
En nu hoort er iets te komen als 'en ze leefden nog lang en gelukkig'.
woensdag 7 april 2010
stuiterballen?
Om even kort terug te komen op mijn prullenbak verhaal: vorige week stond er een kapstok exact voor de ingang van ons lokaal geparkeerd. Deze week stond (naast de ietwat onhandige pilaar die iedere week weer middenin het lokaal staat) Erzsi gezellig mee te swingen. Jaja, elke keer valt er wel iets nieuws te beleven op het Oosterlicht te Nieuwegein.
Erzsi heeft Thijs en mij op ons natuurlijkst gezien. Improviserend in de lessen, onder andere wegens een naderend project: zingend met de leerlingen, band coachend en zelfs dansend (wij ODMers zijn zo multifunctioneel). 't Is toch altijd spannend als er iemand komt kijken. Zelfs mijn stagementor werd er een beetje onzeker van: "Je hebt wel lesgeef-god-Erzsi op bezoek." Gelukkig bijt ze niet... Naast het feit dat het spannend is, is het ook heel fijn dat er iemand komt kijken. Dan krijg je toch weer een verse blik en een nieuwe partner om even mee te sparren. Heerlijk om in je tussenuur onder het genot van een zonnetje en een kopje koffie/thee/chocolademelk/wat-zit-er-veel-in-die-machine gezellig mee te babbelen en vol nieuwe ideeën gepropt te worden.
Moet eerlijk bekennen dat ik de leerlingen om 8.05 stuiterend voor m'n neus af en toe best heftig vind, maar als ik eenmaal bezig ben kan ik ook oprecht van ze genieten. Gelukkig zijn deze leerlingen positief stuiterend en positief heftig. Er kwam er vandaag zelfs een tijdens de stagereflectie, in de pauze, melden dat 'ie vond dat ik het hartstikke goed gedaan had en 'ie het tof vond: schattig!
Had er vandaag ook een die het omgekeerde vertolkte. Ik ging een dans maken met een groepje leerlingen. Daarvoor moest wel een ander groepje wijken uit die ruimte, tja les gaat nu eenmaal voor. Dat ging helaas niet zonder slag of stoot. Er ging er een totaal door het lint. De scheldwoorden die dan uit zo'n puberende mond komen zijn werkelijk niet om aan te horen (de K van.... Kunst inderdaad).
Ieder nadeel heeft z'n voordeel: je ziet zo ontzettend veel op die school, 't zijn allemaal ervaringen die je mee kan nemen en bovendien kan je dus het contrast zo goed zien tussen die twee stuiterballen. Dat maakt je er weer even heel bewust van hoe tof leerlingen kunnen zijn en hoe leuk je het samen kan hebben.
Erzsi heeft Thijs en mij op ons natuurlijkst gezien. Improviserend in de lessen, onder andere wegens een naderend project: zingend met de leerlingen, band coachend en zelfs dansend (wij ODMers zijn zo multifunctioneel). 't Is toch altijd spannend als er iemand komt kijken. Zelfs mijn stagementor werd er een beetje onzeker van: "Je hebt wel lesgeef-god-Erzsi op bezoek." Gelukkig bijt ze niet... Naast het feit dat het spannend is, is het ook heel fijn dat er iemand komt kijken. Dan krijg je toch weer een verse blik en een nieuwe partner om even mee te sparren. Heerlijk om in je tussenuur onder het genot van een zonnetje en een kopje koffie/thee/chocolademelk/wat-zit-er-veel-in-die-machine gezellig mee te babbelen en vol nieuwe ideeën gepropt te worden.
Moet eerlijk bekennen dat ik de leerlingen om 8.05 stuiterend voor m'n neus af en toe best heftig vind, maar als ik eenmaal bezig ben kan ik ook oprecht van ze genieten. Gelukkig zijn deze leerlingen positief stuiterend en positief heftig. Er kwam er vandaag zelfs een tijdens de stagereflectie, in de pauze, melden dat 'ie vond dat ik het hartstikke goed gedaan had en 'ie het tof vond: schattig!
Had er vandaag ook een die het omgekeerde vertolkte. Ik ging een dans maken met een groepje leerlingen. Daarvoor moest wel een ander groepje wijken uit die ruimte, tja les gaat nu eenmaal voor. Dat ging helaas niet zonder slag of stoot. Er ging er een totaal door het lint. De scheldwoorden die dan uit zo'n puberende mond komen zijn werkelijk niet om aan te horen (de K van.... Kunst inderdaad).
Ieder nadeel heeft z'n voordeel: je ziet zo ontzettend veel op die school, 't zijn allemaal ervaringen die je mee kan nemen en bovendien kan je dus het contrast zo goed zien tussen die twee stuiterballen. Dat maakt je er weer even heel bewust van hoe tof leerlingen kunnen zijn en hoe leuk je het samen kan hebben.
zondag 4 april 2010
Zin in een casus?
Ja? Komt 'ie!
Op een vroege woensdag morgen ging ik samen met een tweede klas lekker zingen. Hoewel het vrij onverwacht was (niet van te voren afgesproken, dus ook niet voorbereid), kreeg ik niet of nooit geweest van Acda en de Munnik in m'n handen en hoppa zingen met die groep.
Later kreeg ik als feedback o.a. dit: "Eis ook stilte tijdens je intro".
Daar heb ik toen mijn gedachten overheen laten gaan evenals de Korthage cirkel. De korte versie:
Wat wilde, voelde, dacht en deed ik en wat wilden, voelden, dachten en deden de leerlingen?
Ik wilde het tempo in het zingen hoog houden, zodat we niet gigantisch in zouden kakken met z'n allen. Ik voelde dat het nodig was om gewoon lekker door te spelen/in te zetten met de piano als het rustig genoeg was, anders kregen de leerlingen nog veel meer ruimte om te kletsen. Ik dacht dat de leerlingen snel af zouden haken als ik niet flink tempo hield en daarom vond ik het niet erg dat het soms niet helemaal doodstil was tijdens mijn intro. Ik speelde dus af en toe een intro met wat ruis er doorheen, ruis tot een bepaalde grens weliswaar.
De leerlingen wilden wel zingen, maar wilden ook kletsen en natuurlijk wilden ze ook de nieuwe docent uitproberen. Ze voelden dat er weinig ruimte was om te kletsen, probeerden dat op bepaalde momenten te doen en waren vervolgens wel steeds op tijd stil om goed in te zetten en deden ook goed mee. De leerlingen dachten vast "Wat is muziek een fantastisch vak!", of ze dachten dat ze nog maar tien minuten moesten en dat er een docent behoorlijk veel van hen vroeg voor dat moment. De leerlingen deden wat ze moesten doen: zingen en stiekem af en toe een klein woordje tijdens mijn intro.
Om even te nuanceren: het was absoluut geen kippenhok. Het waren hooguit een paar leerlingen die af en toe heel zacht iets zeiden, wat ik persoonlijk niet storend vond. Ze waren het akkoord voordat ze in moesten zetten altijd stil en zetten steeds precies goed in, verder deden ze prima mee.
Kern: een paar leerlingen die af en toe, na een zeer intensieve les, heel zacht iets zeggen als jij je intro speelt, maar wel heel goed meedoen: tolereren en je tempo + sfeer hoog houden of niet?
Ik ben benieuwd naar jullie mening en eventuele nieuwe probeersels/handelingen!
Op een vroege woensdag morgen ging ik samen met een tweede klas lekker zingen. Hoewel het vrij onverwacht was (niet van te voren afgesproken, dus ook niet voorbereid), kreeg ik niet of nooit geweest van Acda en de Munnik in m'n handen en hoppa zingen met die groep.
Later kreeg ik als feedback o.a. dit: "Eis ook stilte tijdens je intro".
Daar heb ik toen mijn gedachten overheen laten gaan evenals de Korthage cirkel. De korte versie:
Wat wilde, voelde, dacht en deed ik en wat wilden, voelden, dachten en deden de leerlingen?
Ik wilde het tempo in het zingen hoog houden, zodat we niet gigantisch in zouden kakken met z'n allen. Ik voelde dat het nodig was om gewoon lekker door te spelen/in te zetten met de piano als het rustig genoeg was, anders kregen de leerlingen nog veel meer ruimte om te kletsen. Ik dacht dat de leerlingen snel af zouden haken als ik niet flink tempo hield en daarom vond ik het niet erg dat het soms niet helemaal doodstil was tijdens mijn intro. Ik speelde dus af en toe een intro met wat ruis er doorheen, ruis tot een bepaalde grens weliswaar.
De leerlingen wilden wel zingen, maar wilden ook kletsen en natuurlijk wilden ze ook de nieuwe docent uitproberen. Ze voelden dat er weinig ruimte was om te kletsen, probeerden dat op bepaalde momenten te doen en waren vervolgens wel steeds op tijd stil om goed in te zetten en deden ook goed mee. De leerlingen dachten vast "Wat is muziek een fantastisch vak!", of ze dachten dat ze nog maar tien minuten moesten en dat er een docent behoorlijk veel van hen vroeg voor dat moment. De leerlingen deden wat ze moesten doen: zingen en stiekem af en toe een klein woordje tijdens mijn intro.
Om even te nuanceren: het was absoluut geen kippenhok. Het waren hooguit een paar leerlingen die af en toe heel zacht iets zeiden, wat ik persoonlijk niet storend vond. Ze waren het akkoord voordat ze in moesten zetten altijd stil en zetten steeds precies goed in, verder deden ze prima mee.
Kern: een paar leerlingen die af en toe, na een zeer intensieve les, heel zacht iets zeggen als jij je intro speelt, maar wel heel goed meedoen: tolereren en je tempo + sfeer hoog houden of niet?
Ik ben benieuwd naar jullie mening en eventuele nieuwe probeersels/handelingen!
Abonneren op:
Posts (Atom)
