De koning en de trompet

Ik ben de koning, zei de koning tegen de trompet.
Speel iets voor mij!
De trompet gaf geen enkel geluid.
Ik beveel het je, zei de koning.
De trompet bleef stil.
Toen pakte de koning de trompet op en blies er voorzichtig in.
De trompet gaf een zacht geluid.
Aha, zei de koning. Hij keek naar de trompet.
Jij wilt dus liever niet alleen spelen, zei hij.
Hij dacht even na.
Nou, voor mijn part, zei hij en haalde diep adem.

Janisch - De koning en de zee
X, I love you!

Stumbled across this one

Ik trok een streep:

tot hier,

nooit ga ik verder dan tot hier.

Toen ik verderging

trok ik een nieuwe streep,

en nog een streep.

De zon scheen

en overal zag ik mensen,

haastig en ernstig,

en iedereen trok een streep

iedereen ging verder.


Toon Tellegen

Zuiver stemmen

Niet uitermate origineel, maar graag wil ik het even hebben over klassieke muziek en hoe vreselijk men dat tegenwoordig vindt. Toch knap dat Andre Rieu dan al jaren muziekexportartikel nummer 1 is van Nederland. Zo impopulair is die muziek dus helemaal niet. Van gekleurde homoseksuelen tot uitgezakte Postcodeloterij-spelers, via platina blonde barbies tot grijskuiven, een zeer gemêleerd publiek geniet van Rieu en zijn gefiedel. Op vakantie in Australië en Aboriginal muziek kopen? Dan moet je goed kijken tussen alle platen van ‘de man met de viool’. Klassieke muziek is niet hot? Wat een geblaat. Dat zou moeten betekenen dat wanneer een muziekstijl onder een bepaalde leeftijdscategorie niet ‘hot’ is, het direct uitgestorven en doods is: dat zou erop neerkomen dat geen enkele muziekstijl ‘heet’ is. Muziek als the Beatles, MJ en Sineke (goed, misschien hebben we een uitzondering op de regel), zou dan dus allang niet meer moeten zijn.

Muziek is kunst en kunst is tijdloos en zou dus niet uit moeten kunnen sterven.

Daar zit echter een klein probleem: muziek moet wel de mogelijkheid krijgen om gehoord te worden. Daar wil ik graag even iets over zeggen: tegenwoordig zijn kunst en cultuur, dus ook muziek, schijnbaar niet meer belangrijk. Sommige politieke partijen zouden graag alle subsidies afschaffen. Dan is muziek in ons kikkerlandje - behalve dan in Wo_Men_At_Work waar je echt je gehoorbescherming nodig hebt vanwege de decibellen - niet meer hoorbaar. Stel je dat eens voor, een land zonder muziek… Dat zou betekenen dat, mocht je ooit de behoefte hebben om naar mijnheer Rieu te gaan om lekker mee te deinen, je eerst de bush van Australië moet bedwingen.

Wel kunst en cultuur in eigen land? Stem verstandig en nee, we hebben het hier niet over de snaren van de viool van Rieu.  

Bronnen:

Partij programma van de PVV, zie pagina 35: http://www.pvv.nl/images/stories/Webversie_VerkiezingsProgrammaPVV.pdf

Buma Cultuur, exportprijs voor Andre Rieu: http://www.bumacultuur.nl/nl/page/activiteiten/prijzen
En natuurlijk onze reader: voortgezet onderwijs I, HDM 2-1-03 STG 2-1-02

(Mijn) student zijn

Hoe steiler, moeilijker en langer de weg naar het allerhoogste topje van die immense berg, hoe mooier dat fabuleuze uitzicht is. - een quote van Mirjam en een waarheid als een koe lijkt me zo -

Hoewel het af en toe toch lekker is een skilift naar boven te pakken, ook al ben je je dan misschien minder bewust van het uitzicht. Je valt, staat op, valt weer en krabbelt vervolgens weer dapper overeind... zo blijft dat doorgaan. Is dat moeilijk? Ja. Kost dat energie? Bergen (om maar even in die termen te blijven). Leer je er wat van? Heel veel zelfs.
Soms kunnen dingen je echt uit het veld slaan. Je bent boos, verdrietig, teleurgesteld, het doet pijn: je valt. Vervolgens probeer je voorzichtig of alle vitale onderdelen nog werken, je krabbelt spiertje voor spiertje weer overeind. Je roept of schreeuwt wellicht een keer flink, laat een traan over je wang rollen, krijgt een troostende knuffel en grijpt vervolgens je strijdbijl weer op. Jij bent in het hier en nu, je haalt diep adem en gaat met een extra blauwe plek de strijd weer aan. Welke strijd dat is en of dat überhaupt een strijd is... dat valt nog te bezien, maar ze krijgen je niet klein.

hoop, hoop, hoop

Afgelopen woensdag hebben we een poëzieproject, 'HOOP', gehad met alle B1 klassen van het Oosterlicht (LWOO en VMBO klassen). Het was een behoorlijke klus, hard werken, veel geduld hebben, maar uiteindelijk staat er dan ook echt wat. Heb een hilarisch leuke avond gehad! Wat zijn die leerlingen toch allemaal lekker direct en 'echt'. Met een dikke glimlach vol trots heb ik gezien hoe goed ze waren.
De leerlingen lieten zich niet uit het veld slaan en gingen, soms met de nodige tegenzin, door met wat ze moesten doen. Ook al stond er dan een te gedreven, alleen aan zichzelf denkende veel te dramatische dramadocent (die ook nog eens alle 'regels' van het lesgeven aan z'n laars lapte, zodat er werkelijk niemand meer naar hem luisterde). Hij was trouwens ook degene die voor het nodige gegniffel zorgde bij de stagiaires...
Ook de leerlingen zorgden voor leuke momenten: een paar jongens die op het podium een rap stuk staan te doen en middenin naar de coulissen roepen "of 'ie nog een keertje aan mag?!" bijvoorbeeld, of meiden die tijdens hun dans contact met je hebben, terwijl je in de coulisse staat, om vervolgens zwaar tevreden -met een glimlach van oor tot oor- het podium af te stormen, je een high-five te geven en allemaal door elkaar te roepen dat ze het tof vonden.
Daarnaast was het proces dat alle leerlingen doormaakten erg interessant om te zien. Een dag vol leerzaamheden dus. De leerlingen hebben echt gestraald op het podium en na een lange dag kunnen we concluderen dat er een hoop gebeurd is, we een hoop werk verzet hebben, dat er echt nog hoop is en dat 'hoop' zelf ook geslaagd is.
En nu hoort er iets te komen als 'en ze leefden nog lang en gelukkig'.

stuiterballen?

Om even kort terug te komen op mijn prullenbak verhaal: vorige week stond er een kapstok exact voor de ingang van ons lokaal geparkeerd. Deze week stond (naast de ietwat onhandige pilaar die iedere week weer middenin het lokaal staat) Erzsi gezellig mee te swingen. Jaja, elke keer valt er wel iets nieuws te beleven op het Oosterlicht te Nieuwegein.
Erzsi heeft Thijs en mij op ons natuurlijkst gezien. Improviserend in de lessen, onder andere wegens een naderend project: zingend met de leerlingen, band coachend en zelfs dansend (wij ODMers zijn zo multifunctioneel). 't Is toch altijd spannend als er iemand komt kijken. Zelfs mijn stagementor werd er een beetje onzeker van: "Je hebt wel lesgeef-god-Erzsi op bezoek." Gelukkig bijt ze niet... Naast het feit dat het spannend is, is het ook heel fijn dat er iemand komt kijken. Dan krijg je toch weer een verse blik en een nieuwe partner om even mee te sparren. Heerlijk om in je tussenuur onder het genot van een zonnetje en een kopje koffie/thee/chocolademelk/wat-zit-er-veel-in-die-machine gezellig mee te babbelen en vol nieuwe ideeën gepropt te worden.

Moet eerlijk bekennen dat ik de leerlingen om 8.05 stuiterend voor m'n neus af en toe best heftig vind, maar als ik eenmaal bezig ben kan ik ook oprecht van ze genieten. Gelukkig zijn deze leerlingen positief stuiterend en positief heftig. Er kwam er vandaag zelfs een tijdens de stagereflectie, in de pauze, melden dat 'ie vond dat ik het hartstikke goed gedaan had en 'ie het tof vond: schattig!
Had er vandaag ook een die het omgekeerde vertolkte. Ik ging een dans maken met een groepje leerlingen. Daarvoor moest wel een ander groepje wijken uit die ruimte, tja les gaat nu eenmaal voor. Dat ging helaas niet zonder slag of stoot. Er ging er een totaal door het lint. De scheldwoorden die dan uit zo'n puberende mond komen zijn werkelijk niet om aan te horen (de K van.... Kunst inderdaad).
Ieder nadeel heeft z'n voordeel: je ziet zo ontzettend veel op die school, 't zijn allemaal ervaringen die je mee kan nemen en bovendien kan je dus het contrast zo goed zien tussen die twee stuiterballen. Dat maakt je er weer even heel bewust van hoe tof leerlingen kunnen zijn en hoe leuk je het samen kan hebben.

Zin in een casus?

Ja? Komt 'ie!
Op een vroege woensdag morgen ging ik samen met een tweede klas lekker zingen. Hoewel het vrij onverwacht was (niet van te voren afgesproken, dus ook niet voorbereid), kreeg ik niet of nooit geweest van Acda en de Munnik in m'n handen en hoppa zingen met die groep.
Later kreeg ik als feedback o.a. dit: "Eis ook stilte tijdens je intro".
Daar heb ik toen mijn gedachten overheen laten gaan evenals de Korthage cirkel. De korte versie:
Wat wilde, voelde, dacht en deed ik en wat wilden, voelden, dachten en deden de leerlingen?
Ik wilde het tempo in het zingen hoog houden, zodat we niet gigantisch in zouden kakken met z'n allen. Ik voelde dat het nodig was om gewoon lekker door te spelen/in te zetten met de piano als het rustig genoeg was, anders kregen de leerlingen nog veel meer ruimte om te kletsen. Ik dacht dat de leerlingen snel af zouden haken als ik niet flink tempo hield en daarom vond ik het niet erg dat het soms niet helemaal doodstil was tijdens mijn intro. Ik speelde dus af en toe een intro met wat ruis er doorheen, ruis tot een bepaalde grens weliswaar.
De leerlingen wilden wel zingen, maar wilden ook kletsen en natuurlijk wilden ze ook de nieuwe docent uitproberen. Ze voelden dat er weinig ruimte was om te kletsen, probeerden dat op bepaalde momenten te doen en waren vervolgens wel steeds op tijd stil om goed in te zetten en deden ook goed mee. De leerlingen dachten vast "Wat is muziek een fantastisch vak!", of ze dachten dat ze nog maar tien minuten moesten en dat er een docent behoorlijk veel van hen vroeg voor dat moment. De leerlingen deden wat ze moesten doen: zingen en stiekem af en toe een klein woordje tijdens mijn intro.
Om even te nuanceren: het was absoluut geen kippenhok. Het waren hooguit een paar leerlingen die af en toe heel zacht iets zeiden, wat ik persoonlijk niet storend vond. Ze waren het akkoord voordat ze in moesten zetten altijd stil en zetten steeds precies goed in, verder deden ze prima mee.
Kern: een paar leerlingen die af en toe, na een zeer intensieve les, heel zacht iets zeggen als jij je intro speelt, maar wel heel goed meedoen: tolereren en je tempo + sfeer hoog houden of niet?
Ik ben benieuwd naar jullie mening en eventuele nieuwe probeersels/handelingen!

Geprullebakkeerd

Tijdens je stage probeer je altijd zo veel mogelijk in je op te nemen. Je komt soms ogen en oren tekort om alles wat er binnen en buiten je lokaal gebeurt waar te nemen.
Zo gaf mijn lieve stagepartner afgelopen woensdag les aan een LWOO groep. Was 'ie net begonnen, iedereen eindelijk rustig en gefocust (tja het is wat zo'n nieuwe 'meester'), vliegt er plots met een enorm lawaai een goed gevulde vuilnisbak met deksel en al het lokaal in. Waarbij de deur praktisch uit de sponning wordt geslagen. Iedereen in rep en roer: "Wat was dat?!" Sommigen vlogen van schrik drie meter de lucht in, begonnen te roepen en als er gordijnen gehangen hadden, weet ik zeker dat ze niet veilig geweest waren. Gelukkig stond net iedereen bij de piano en vielen er geen gewonden :).
Daar sta je dan als beginnend docent. Zie ze maar eens te kalmeren... Stagementor, stagepartner en ik (alle drie natuurlijk ook geschrokken van dit voorval) deden ons best om iedereen weer een beetje rustig te krijgen en dat lukte na enige moeite ook. Gelukkig kent dit verhaal een goed einde: stagementor heeft de dader gezien en in de kraag gevat en stagepartner heeft een goeie les gegeven; erg knap! En ik, ik stond met al mijn zintuigen waar te nemen, ik kwam ogen en oren tekort. Ben benieuwd wat de volgende les ons brengt...

Vragen

Even lekker keuvelen op m'n blog...
De afgelopen paar weken zijn er een aantal vragen naar voren gekomen. Waaronder muzikale vragen zoals bijvoorbeeld:
Waar ligt de grens tussen compositie en improvisatie: componeer je nu altijd vanuit improvisatie? (Het antwoord op deze vraag heb ik trouwens nog niet... dus mocht je een eureka momentje hebben en precies weten hoe het zit, laat het horen!)
Maar ook persoonlijke vragen. Ik merk dat tijdens de Opleiding Docent Muziek in Utrecht, je jezelf constant tegenkomt. Niet alleen als je je niet lekker voelt, er veel werk verzet moet worden en je stiekem snakt naar een vrij dagje. Je komt jezelf ook steeds tegen bij bijna alle opdrachten die je moet maken. Er zit altijd wel iets van jezelf in. Deze opdrachten worden dan uitgebreid door jezelf en door anderen gereflecteerd, kortom het is soms net alsof je in een ruimte vol spiegels loopt. Nu klinkt dit vrij dramatisch en enigszins negatief (dat kan ook het geval zijn), maar over het algemeen is het juist heel fijn. Je wordt enorm bewust van jezelf; het is een grote leerschool.

Zo kwam ik laatst een vrij heftig stukje tekst tegen over het stellen van (persoonlijke)vragen:

Vragen die je tijd kunnen kosten,
onrustig kunnen maken,
vragen die alles kunnen ontregelen.
De laatste, de meest vitale,
de meest beslissende vragen.

Wat beweegt je? Waarvoor leef je?
Waarin schuilt je geluk? Wie ben je?
Dat is de vraag. In welke mate ben je mens,
medemens, medeschepsel?

Ontloop ze niet. Je ontloopt jezelf.
Langzaam vervaagt je gezicht.
Langzaam vervluchtig je.
Stel die vragen.
Ga erop in.
Neem jezelf serieus.

Nu klinkt dit gelijk weer vrij groots, maar ergens is het toch goed om die vragen te stellen denk ik. Persoonlijk ben ik niet van mening dat je gezicht gelijk vervaagt en je direct jezelf ontloopt wanneer je die vragen (nog) niet wil stellen of (nog) niet weet te beantwoorden.
Ik ben van mening dat alles op z'n tijd komt. Ook vragen, van welke aard dan ook.

Op naar het voortgezet onderwijs

Het is februari en dus is het tijd voor nieuwe hoofdvaklessen. Erzsi stoomt ons klaar voor het voortgezet onderwijs. Eerst even lekker met elkaar inzingen, vervolgens praten over hoe dat voortgezet onderwijs nu in elkaar zit en dan de kerndoelen (de vier domeinen) bespreken, te weten:
1. musiceren: zingen en spelen
2. ontwerpen: componeren en improviseren
3. luisteren
4. presenteren
Waarbij ik de quote van de week graag even met jullie deel: "Kunst is communicatie."
Vervolgens wordt het tijd om zelf dingen te gaan doen, waaronder het maken van een lijstje met do's en don'ts als het gaat om zingen in de klas en een stukje over een goede en een slechte docent uit je eigen verleden:


Do's:
-  positieve feedback geven
- mogelijkheid bieden tot het maken van fouten
- een gedoseerde prestatiedruk
- veel doen
- tips geven, op een positieve manier
- zelf een goed voorbeeld geven
- goed luisteren naar en rekening houden met de klas en hun kunnen
- lekker enthousiasmeren, het is immers het leukste vak van school


Don'ts:
- kwaad worden op de leerlingen omdat ze het niet kunnen
- over je heen laten lopen
- onhaalbare (zang)doelen stellen
- je leerlingen, plus hun commentaar negeren
- slecht voorbereid zijn
- te veel lullen en te weinig doen


Dan twee stukjes over een hele goede en een hele slechte docent.
Beginnend bij de negatiefste van de twee: ik heb ooit een docent gehad die domweg weigerde uit te leggen. Dat deed hij nooit, zeer waarschijnlijk was dat omdat meneer het niet kon. Hij beantwoordde je vragen niet, stuurde lukraak mensen eruit en hij heeft het zelfs zo ver laten komen dat hij een van zijn leerlingen uitschold. Dat was voor veel leerlingen de druppel, zo ook voor mij. Toen wij hem wezen op het feit dat dat toch echt niet kon, konden wij direct vertrekken. Hij was altijd aan het friemelen als hij voor de klas stond, nam de raarste houdingen aan en had bovendien een wat vreemd klinkende stem. Tja, gezellig was het niet echt en iets leren deden we helaas ook niet. Ik kan het niet laten om toch ook nog even iets te zeggen over zijn kleding: meneer had altijd dezelfde broek aan, wisselde tussen drie overhemden die dus ook stonken, had altijd dezelfde schoenen onder zijn broek en rook daarbij ook nog eens uit zijn mond.
Dan naar de positieve kant: een haast over gemotiveerde muziek docent. Een man die altijd een positieve benadering had (dan wel kritiek op een positieve manier wist te brengen), enorm veel hart voor z'n vak had en altijd wist te enthousiasmeren. De klas had hij in de hand, hij was kundig en kon boeiend vertellen. Een leuke grap hier en daar kwam de goede sfeer ten goede, hij was altijd bereikbaar voor de meest onmogelijke vragen (ook buiten de lesuren om) en... ach ik merk dat ik nu mijn recept tot goede docent uit m'n credo begin te kopiëren (lees dat maar even door, dan heb je een beeld van deze man). Toch belangrijk om nog even te vermelden dat hij ook buiten de lessen om een hele aardige vent was, zowel op les- als op persoonlijk gebied. Heel fijn om les te hebben gehad van hem.