Vragen

Even lekker keuvelen op m'n blog...
De afgelopen paar weken zijn er een aantal vragen naar voren gekomen. Waaronder muzikale vragen zoals bijvoorbeeld:
Waar ligt de grens tussen compositie en improvisatie: componeer je nu altijd vanuit improvisatie? (Het antwoord op deze vraag heb ik trouwens nog niet... dus mocht je een eureka momentje hebben en precies weten hoe het zit, laat het horen!)
Maar ook persoonlijke vragen. Ik merk dat tijdens de Opleiding Docent Muziek in Utrecht, je jezelf constant tegenkomt. Niet alleen als je je niet lekker voelt, er veel werk verzet moet worden en je stiekem snakt naar een vrij dagje. Je komt jezelf ook steeds tegen bij bijna alle opdrachten die je moet maken. Er zit altijd wel iets van jezelf in. Deze opdrachten worden dan uitgebreid door jezelf en door anderen gereflecteerd, kortom het is soms net alsof je in een ruimte vol spiegels loopt. Nu klinkt dit vrij dramatisch en enigszins negatief (dat kan ook het geval zijn), maar over het algemeen is het juist heel fijn. Je wordt enorm bewust van jezelf; het is een grote leerschool.

Zo kwam ik laatst een vrij heftig stukje tekst tegen over het stellen van (persoonlijke)vragen:

Vragen die je tijd kunnen kosten,
onrustig kunnen maken,
vragen die alles kunnen ontregelen.
De laatste, de meest vitale,
de meest beslissende vragen.

Wat beweegt je? Waarvoor leef je?
Waarin schuilt je geluk? Wie ben je?
Dat is de vraag. In welke mate ben je mens,
medemens, medeschepsel?

Ontloop ze niet. Je ontloopt jezelf.
Langzaam vervaagt je gezicht.
Langzaam vervluchtig je.
Stel die vragen.
Ga erop in.
Neem jezelf serieus.

Nu klinkt dit gelijk weer vrij groots, maar ergens is het toch goed om die vragen te stellen denk ik. Persoonlijk ben ik niet van mening dat je gezicht gelijk vervaagt en je direct jezelf ontloopt wanneer je die vragen (nog) niet wil stellen of (nog) niet weet te beantwoorden.
Ik ben van mening dat alles op z'n tijd komt. Ook vragen, van welke aard dan ook.